0
niskowo-land 7 lutego 2016 15:39
Stolicą państwa Ayutthaya przez ponad 400 lat (1351 – 1767) było miasto o takiej samej nazwie. Znajduje się ono na terenie dzisiejszej Tajlandii, nad rzeką Menam. Tak jak nasze Gniezno czy Ostrów Lednicki, dla mieszkańców Tajlandii Ayuthaya jest historycznym i religijnym sercem kraju, więc nie znaleźliśmy powodów, aby ominąc te ruiny; zainteresowania archeologiczne też pomogły w tym wyborze.

Zwiedzając dawną stolicę Ayutthayę, położoną na wyspach i swego czasu nazywaną przez Portugalczyków Wenecją Wschodu, trzeba nie mało wyobraźni, aby puste przestrzenie wokół świątyń zimaginować sobie jako kwitnące, wielkie, milionowe miasto. Dwukrotnie większe w XVII wieku od Londynu.

Tajlandię odwiedziliśmy w lutym 2013 roku. Naszą bazą wypadową był Bangkok i to z niego postanowiliśmy udać się do Ayutthayi. Nota bene bezpośredniej poprzedniczki dzisiejszej stolicy Tajlandii. Mieliśmy do wyboru dwie opcje podróżowania. Za 100 bahtów (waluta Tajska, 100THB = 3,5$ w 2013) wyjazd minivanem, lub opcję tańszą (!), za 20 bahtów (30bahtów=1$), pociągiem. Oczywiście wybraliśmy pociąg.

Podróż z głównego dworca kolejowego Bangkoku trwała około 1,5 godziny; my, jako dzieci PRL-owskiego PKP nie byliśmy zbytnio zdziwieni podstawionym składem, ale zdajemy sobie sprawę, że Pendolino to nie było. Jednakże mieliśmy gdzie siedzieć, okna się otwierały, było złudzenie klimatyzacji (smaku dodawały wentylatory na suficie) i, rzecz niezwykła, pociąg dojechał na miejsce mniej więcej o czasie.

Dojechaliśmy do Ayutthayi wczesnym przedpołudniem, ostatnie 30 minut byliśmy lekko wystraszeni, bo nie znaliśmy stacji pośrednich, a co jeszcze ważniejsze, nie znamy do dziś alfabetu tajskiego. Pewności, czy nie minęliśmy naszej stacji, nie mieliśmy do końca.
Z dworca łatwo trafić na nabrzeże oddalone kilka metrów od stacji, tak jak i dość prosto jest promem przedostać się na drugą stronę rzeki Pa Sak (dopływ Menam). Chybotliwa łajba, pełna koszy ze wszystkim, co przedstawia jakąkolwiek wartość dla mieszkańców współczesnej Ayutthayi, zabrała nas na drugi brzeg za 8 bahtów.

Wiedzieliśmy, że tuk-tukarze czekający na nas w tzw. przystani (stanowi ona część restauracji, której właścicielka jest miłośniczką długowłosych kotów rasowych, życzliwie witających turystów), zażyczą sobie więcej za podwózkę niż sobie zaplanowaliśmy. Postanowiliśmy więc pokonać trasę pieszo. Znudzeni wędrówką przez miasto, którego UNESCO nie wpisało na listę zabytków (mimo, że pod budynkami kryją się pozostałości dawnej stolicy), dotarliśmy do wejścia Wat Mahathat z postanowieniem, że wracamy jednak tuk-tukiem.

Bilet wstępu kosztował 100 bahtów za 2 osoby (3,5$), tylko za jeden obiekt. To gigantyczna kwota jak na tutejsze warunki, ale ruiny w południowym słońcu wyglądały zachwycająco. Wybraliśmy więc do zobaczenia: Wat Mahathat, Wat Ratchaburana i Wat Phra Si Sanphet.

WAT MAHATHAT.
Wat Mahathat to główne sanktuarium dawnej stolicy. Wat oznacza świątynię (Angkor Wat itp.) w wielu językach regionu. Mahathat to skrócona wersja słowa oznaczającego Wielkie Relikwie. Oczywiście dziś nie został po nich ślad, zostały wywiezione albo przez Tajów na południe (np. Szmaragdowy Budda), albo Birmańczyków na północ. To, co pozostało z dawnej chwały Świątyni Wielkich Relikwii, to liczne posągi Buddy i jedna głowa Siddharthy opleciona przez drzewo figowca pagodowego.

WAT RATHABURANA.
Kolejnym punktem naszego szlaku był Wat Rathaburana. Jedna z najbardziej khmerskich świątyń, jakie spotkaliśmy. Kilkukrotnie Tajowie podlegali władzy z Angkor i właśnie wtedy powstała ta świątynia w Ayutthayi. Jak łatwo dostrzec, dominację polityczną odzwierciedla w tym przypadku również architektura.
Trzecim i ostatnim obiektem, do którego się udaliśmy był Wat Phra Si Sanphet, lecz nim dotarliśmy do celu, postanowiliśmy zbadać okoliczne stawy. Opłacało się. Na ścieżce naszej przechadzki spotkaliśmy dwumetrowego smoka - warana.

Gdy porzuciłem myśl o schwytaniu bestii, jak również pogoni za nią kraulem, udaliśmy się do wyludnionej restauracji. Byliśmy w niej sami. Właściciel podał nam napoje i udał się w sobie tylko znanym kierunku. Zajęliśmy najlepsze fotele na tarasie i odpoczywaliśmy popijając zimny napój. Nagle nasze sielskie odprężenie przerwał szelest liści i dziwny pisk. Okazało się, że tuż pod naszymi nogami, poza tarasem odbyła się regularna walka dwóch dorosłych waranów. Te kilkudziesięciokilowe potwory szamotały się do czasu, aż słabszy z nich postanowił ratować się ucieczką. To przynagliło nas do powrotu na nasz szlak. Lepiej było zostawić terytorium zwycięzcy.

WAT PHRA SI SANPHET.
Była to świątynia w obrębie pałacu królewskiego. Tajscy władcy tak tęsknili za dawną stolicą Ayutthaya, że wzór świątyni przenieśli ze sobą uciekając na południe do dzisiejszego Bangkoku. Zbieżność formy z Świątynią Szmaragdowego Buddy w dzisiejszej stolicy nie jest przypadkowa. Są to najbardziej okazałe pozostałości świątynne w Ayutthaya, a w wieczornym słońcu prezentują się magicznie.



POWRÓT.
Wracaliśmy, tak jak planowaliśmy, zawrotnej prędkości tuk-tukiem. Chłód powietrza orzeźwiał twarze a leniwe zaułki miasta zaczynały się budzić do wieczornego życia. Prom był już dla nas mniej niezwykły niż rano, może dlatego, że bardziej kurczowo trzymaliśmy się burty. Na stacji zakupiliśmy bilet (kolejne 2x20 bahtów) i ulokowaliśmy się na peronie. Nasz pociąg miał być około 18.15, ale poleganie na informacji w kasie w tym kraju jest dość ryzykowne. Dlatego każdy wzmożony ruch autochtonów wywoływał nasz niepokój, wiec gdy wszyscy wstali o 18.00 ze swoich siedzisk, i my poderwaliśmy zbolałe ciała myśląc. że to nasz pociąg. Musieliśmy zyskać nie mały szacunek w oczach tajskich współpasażerów, gdyż ich poruszenie było wywołane codziennym odsłuchiwaniem hymnu narodowego. Niestety, nie bacząc na podniosłość chwili, gdy połapaliśmy się, co tak zawodzi przez megafon stacji kolejowej, bezceremonialnie usiedliśmy na poprzednich miejscach.
Pociąg przyjechał ze studenckim marginesem czasowym, więc wgramoliliśmy się na stopnie wagonów, zajęliśmy jakiekolwiek miejsca i zaczęliśmy zastanawiać się, czy całodzienne hasanie za każdą, nawet najmniejszą pozostałością architektoniczną, wynagrodzi nam ból naszych nóg.

INFORMACJE PRAKTYCZNE.
POCIĄG: stacja Hua Lamphong w Bangkoku - do Phra Nakhon Si Ayutthaya. Czas: 1,5h Cena: 20THB; w Ayutthai do promu kierować się na zachód, jedną z bocznych uliczek prostopadłych do linii torów.
PROM: bardzo chwiejny. Cena: 8THB za 2 osoby; odpływa często, ale kiedy chce i może (przepływają tędy liczne barki węglowe), alternatywa: most na południe od stacji – za daleko jak dla nas.
TUK-TUK do kompleksu łapać z ulicy. Czas: 5/10minut Cena: 30THB. Pieszo łatwo trafić, ale lepiej z mapą (10THB). Siatka ulic w iście rzymskim planie, ale wiele ślepych.
WEJŚCIE do kompleksu dobrze zacząć w Wat Mahathat (tu jest słynny opleciony budda), i kierować się na zachód w zależności od zainteresowań, czasu i siły. Ale koniecznie: Wat Mahathat, Wat Ratchaburana i Wat Phra Si Sanphet. Czas: Niskowo-Land 6h Cena: 50THB/za kompleks.
POWRÓT do nabrzeża tuk-tukiem. Czas 10 minut Cena: 30THB
PROM POWROTNY: Cena: 8THB za 2 osoby, odpływa często, ale kiedy chce i może
POCIĄG POWROTNY: stacja Phra Nakhon Si Ayutthaya do Hua Lamphong w Bangkoku, Czas: 1,5h Cena: 20THB. Kasa na peronie, niewidoczna od ulicy. Lepiej być wcześniej, choć pociąg częściej się spóźni, niż przyjedzie przed czasem.

INNE
Można pojeździć na słoniu, dostać amerykańskie klasyki: Snickersy, zimną Coca-Colę a nawet lody. Miasto poza kompleksami świątynnymi funkcjonuje normalnie, jest tu nawet uniwersytet.
Samodzielne zwiedzanie świątyń Ayutthaya nie jest trudne, a fakt że nie poruszasz się z kilkunastoosobową grupą podnosi magię miejsca i pozwala sprawować rządy nad czasem. Jest to świetna opcja na jednodniową, tanią wycieczkę z Bangkoku.
#img13
PODSUMOWANIE:
266THB/osoba (9$) - pamiętaj o wodzie i jedzeniu. My co prawda nie mieliśmy prowiantu, ale po powrocie rzuciliśmy się na uliczne curry w Bangkoku. W trakcie zwiedzania ratowaliśmy się soczkami i napojami gazowanymi (+50THB/2osoby).

Więcej o naszych podróżach na http://niskowo-land.com/

Dodaj Komentarz

Komentarze (1)

arturro 28 lutego 2016 10:27 Odpowiedz
Właśnie tu jestem:) Pozdrawiam!